Vandaag gaat de wekker vroeg, 6:21. We vertrekken van Jasper en gaan naar Field, onderweg is er een hoop te zien en te doen dus we willen rond 7:30 vertrekken. We snoozen een keer en staan dan op. Ontbijten met onze cornflakes en een geroosterde boterham. Als we klaar zijn wassen we onze spullen af, poetsen de tanden en ruimen alles in. Stipt om 7:30 zetten we alle spullen bij de voordeur en zijn we klaar om te vertrekken. Het verblijf was super, een echte aanrader!
We stellen de navigatie in op field en rijden op de Icefield parkway en hebben een aantal highlights staan die we vandaag willen doen. De eerste die we tegenkomen is … Dit is een waterval die we, het is rustig op de weg, vanuit de auto kunnen doen. Ing stapt nog wel even uit om een iets betere foto te maken. Dan rijden we door naar een uitzichtpunt, je hebt mooi zicht op de bergen en enkele gletchers. We rijden langs de skywalk van Columbia Icefield en parkeren als eerste even bij het bezoekers centrum aan de linkerkant (van Jasper naar Banff) van de weg. We bezoeken het toilet maar verder is er niet zoveel te doen. Het theater is dicht en je kunt kaartjes kopen voor de verschillende attracties (de Icewalk, met de bus de gletcher op, de skywalk). Dit gaan we echter niet doen en rijden dan ook snel naar de overkant van de weg waar de Athabasca gletcher zich bevindt. We zijn vroeg (rond 9:30) en er staan pas een handjevol autos. We parkeren vooraan en doen de 1,5 km loop die je in de buurt van de gletcher brengt en wat info geeft.
Grappig is dat er een sign is waar de gletcher zich in 1992 bevond, ik ben in 1991 met mijn ouders en broer geweest dus toen wij er waren lag er bij dat bordje nog ijs. Toen vonden we al dat het smelten snel ging, dat is nu alleen nog maar sneller. Er staat dat de gletcher ongeveer 5 meter per jaar krimpt. Het lijkt er echter op dat het wel sneller gaat. We maken de route af, het is jammer dat je niet tot aan de voet van de gletcher kunt komen tenzij je een van de attracties boekt. Je staat er nu, ik schat, zo een 70 – 100 meter vanaf.
Als we de rond hebben gedaan starten we de auto en rijden naar de volgende stop, de Parker ridge trail. Dit is beschreven als een mooie wandeling die je brengt op een punt met overzicht over een aantal Gletchers. De wandeling is pittig (hard) en brengt je via een aantal switchbacks een kleine 350 meter de hoogte in een stuk van 3,2 km (dat is meer dan 10% gemiddeld). We starten de wandeling, de parkeerplaats staan autos maar het valt mee. Als we naar boven lopen loopt er 1 man achter ons en een gezin met 2 kinderen iets verder achter ons. Op de terugweg zien we nog weinig tot geen mensen terugkeren. Het is inderdaad best pittig, maar na een klein uurtje zijn we boven. Als je boven denkt te zijn oet je nog een stuk doorlopen om bij het einde te komen. Je ziet aan de rechterkant de mooie bergtoppen en een helling met sneeuw. We lopen op ons gemak door, en naarmate we verder doorlopen zien we de Saskatchewan gletcher opdoemen. Heel mooi, en als je verder doorloopt zie je ook het meer dat zich aan de voet van de gletcher vormt door het smeltwater. Als je verder doorloopt wordt het zicht steeds mooier!
We lopen de wandeling, zitten en genieten van het uitzicht maar er zijn best veel muggen (en we zijn goed ingespoten met anti mug) dus we lopen snel door. We doen een klein stukje van de besneeuwde helling en lopen dan naar beneden richting de auto. Dit is een hele mooie wandeling en zeer de moeite waard! Als we naar beneden lopen rond 12:30 is er een hele file met mensen die omhoog lopen, we zien de parkeerplaats ook meer dan vol staan. Als je deze wandeling wilt doen moet je dus vroeg beginnen!
Bij de auto aangekomen rijden we verder en doen we bij een uitzichtpunt even een broodje. We kijken nog even naar de kaart en we missen Stanley falls, deze zijn we eigenlijk niet tegengekomen. Ik zoek even op google maps en zie dat deze 23 minuten rijden is, terug waar we vandaan komen. We hebbend deze blijkbaar helemaal gemist J . We twijfelen even maar zijn er al snel over uit dat we terug gaan. Het zou jammer zijn om deze te missen. Zo gezegd zo gedaan, binnen 30 minuten staan we bepakt en bezakt klaar voor de trail. Dit is een relatief korte hike (kleine 3,2 km) en zeer de moeite waard! Grappige is dat er op het bord staat dat dit tot begin jaren 60 de top atractie was maar door het verplaatsen van de Icefield parkway is hij in vergetelheid geraakt. Op de parkeerplaats kunnen denk ik ook maar 15 – 20 autos staan en er was plek zat.
We starten de hike en komen af en toe wat mensen tegen. Je loopt op een eerst evenwijdig aan de weg maar als je links omhoog gaat loop je parallel langs een canyon. Heel mooi om het water hier voorbij te zien razen, en soms weer rustig te zijn bewegen omdat de canyon even wat breder is. Tussen door zijn er kleine watervallen te zien. We komen een stel tegen en die geven aan dat je vooral door moet blijven lopen totdat je het bordje Stanley falls ziet. Ze zegt dat veel mensen ver daarvoor al omgekeerd zijn en dat dit zonde is.
We volgen de Canyon en het is een mooi gezicht. We blijven inderdaad doorlopen, ook al denk je soms dat je niet veel verder kunt. En op een gegeven moment zien we inderdaad het bordje Stanley fall en daarbij ook een waterval die een meter of 10 – 15 naar beneden valt. Heel mooi, er zijn alleen geen hekken en het is vrij steil. Je moet dus goed oppassen, maar het is meer dan de moeite waard om tot het einde door te lopen.
Na een klein kwartiertje te hebben rondgewandeld en even iets gegeten te hebben lopen we weer naar beneden. De terugweg gaat wel iets sneller maar valt ook wel weer tegen.
Bij de auto aangekomen doen we even de wandelschoenen uit en rijden weg. We gaan nu in 1 keer door naar Peyto lake, als het goed is zijn we daar rond 16:30. Na een kleine 1 uur en 15 minuten rijden zijn we bij de afslag voor Peyto lake. We rijden de parkeerplaats op die half leeg is. Denk dat we wat laat zijn en dat de drukte af aan het nemen is (dat klopt, als we na een uurtje teruggaan staan er nog maar een 30-tal autos op de parkeerplaats). De wandeling die we doen is 2,4 km en gaat in het begin steil omhoog. Bussen en invalide mogen hoger parkeren en kunnen deze klim daarmee overslaan.
Boven aangekomen is het nog een klein stukje naar het plateau waar je een overzicht hebt over Peyto lake. Wat is het druk…. En er loopt nog zeker 1 touringcar achter ons…. We kijken even rond en maken wat fotos. Dan lopen we de trail van alltrails af en lopen van het plateau af en komen uiteindelijk, na door bossen gelopen te hebben, aan op een onbeheerde plek waar je een schitterend utizicht hebt op het meer. Zeker nu we laat zijn en de zon aan de verkeerde kant hebbenn is dit een perfecte plek, je hebt de zon namelijk voornamelijk in je rug. Er zijn nog 5 andere mensen en hier is het dus lekker rustig. We maken wat fotos en zitten een kleine 10 minuten op de stenen en genieten van de rust en het uitzicht, Bijzonder om zo een blauw meer te zien wat ook zo groot is. Treurige is wel dat de Peyto gletcher, die het meer voedt, steeds verder aan het smelten is dus wie weet is er over 50 – 100 jaar wel helemaal geen Gletcher en dus geen meer, meer….
We lopen terug naar de auto en de laatste stop is bow lake. We parkeren hier de auto en lopen een stuk langs het strand. Ook dit is een prachtig blauw, en koud, meer. Het waait er hard maar de zon schijnt en als we een plekje uit de wind vinden is het heerlijk. Na een kleine 10 minuten gaan we weg.
We rijden door naar Field waar ons hotel is. We checken 18:45 in en gooien de spullen op de kamer. Dan lopen we direct naar het restaurant van het leuke hotelletje en eten daar een burger. Dan douchen we en gaan we snel slapen. Morgen gaat de wekker vroeg, we hebben om 6:30 de bus naar Morraine lake….
Rondreis Noord west USA en Zuid west Canada 